Filipijnen week 1

Vrijdag 05/09/2014
Dag 1, vertrek 
De dag begon al goed toen de wekker van 8:00 uur ging en het nieuwsbericht mij vertelde dat het treinverkeer naar en van Schiphol plat lag vanwege een koperroof. Dat begint goed.. Gelukkig woon ik in Amsterdam en was een alternatieve route zo gevonden. Eenmaal op Schiphol komt een blije ietwat zenuwachtige Danny stralend op mij af. Daar gaan we dan, ons avontuur begint! Na het verlaten van Danny's afscheidscomité, waarbij Danny & Huigen enkele traantjes wegpinkten, hoefden we niet lang meer te wachten voor de boarding begon. Veel mensen hebben mij de afgelopen tijd gevraagd of ik niet zenuwachtig was aangezien ik nooit buiten Europa geweest ben en dan de combinatie van het arme Filippijnen en vrijwilligerswerk doen wel meteen een erg grote stap buiten mijn comfortzone is, maar het antwoord was altijd nee. Vandaag, kijkend naar het grote vliegtuig voor mij en het avontuur dat voor ons ligt, voel ik toch even iets kriebelen. Wat als een random ideetje begon, hebben we voor de verandering eens doorgezet en nu is er geen terugweg meer. Het wordt vast fantastisch! 
Nog voordat het vliegtuig klaar is met opstijgen hebben Danny en ik als twee kleine kindjes onze tv'tjes en al haar functies al helemaal uitgeplozen. Hiermee kunnen wij ons wel elf uur vermaken. Dat slapen? Daar komen we vast niet aan toe. Niets bleek minder waar, één maaltijd en amper mijn eerste film verder was ik al aan het knikkebollen. Na het innemen van een slaappil die Danny geregeld had werd ik pas weer echt wakker een uurtje voordat het ontbijt geserveerd werd. Die pil hielp schijnbaar toch beter dan gedacht, nog amper drie uurtjes te gaan...

Zaterdag 06/09/2014
Dag 2, aankomst 
Ondanks wat vertraging ging de overstap op Hongkong prima. Nog een kleine drie uur en dan zijn we er, spannend! Bij aankomst kwamen Danny en ik verbazingwekkend snel door de douane heen zonder ondervraagd te worden. Renske, de regio coördinator, is als enige blanke, lange, blonde vrouw wachtend bij de uitgang van het vliegveld makkelijk te herkennen, dus haar vonden we meteen. Nadat uiteindelijk ook de andere vier meiden door de douane gekomen waren (ze waren slachtoffer geworden van een lastig vragenvuur door de douane) was het tijd voor ons eerste trip met een busje door het verkeer van Cebu City. Eerste indruk? Wat een chaos. Zo op het eerste gezicht lijkt het alsof de stad in twee werelden verdeeld is. Langs de wegen en in de stad staan allemaal kleine, gekleurde 'huisjes' - gemaakt van enkele verroestte golfplaten - op elkaar gepropt. Tegelijkertijd zie je ook normale supermarkten, restaurants en hotels, hoewel minder luxe dan dat we gewend zijn in het westen. Ons huis voor de komende weken is Mayflower Inn, een knus uitziend hotel met vriendelijk personeel. Bij aankomst zijn we snel gaan uitpakken, hebben we een klein kennismakingsrondje gedaan met de vrijwilligers die er tot nu toe zijn (twee Belgen komen in de avond aan en maandagavond komt het laatste meisje aan) en daarna heeft Renske ons de weg naar de supermarkt en de enige pinautomaat waar je 10.000 Peso's kunt pinnen laten zien - bij andere automaten gaat het vaak niet verder dan 3000 Peso's. Voor de duidelijkheid: 10.000 Peso's is niet veel, dit staat gelijk aan slechts €180 en voor deze prijs zit je dan opgescheept met een dik pak papiergeld. 
Om 19:00 hebben we met z'n allen afgesproken om een hapje om de hoek te gaan eten en voor amper 200 Peso's hebben we een prima maaltje op. Het was erg gezellig. Volgens mij hebben we een leuke groep vrijwilligers, bestaande uit 7 meiden en 2 jongens. Tegenover het restaurant zit er trouwens een travestietenbar waar je karaoke kan zingen. Volgens Renske worden soms mannen er uitgepikt voor van alles en nog wat, zoals bijvoorbeeld een lapdance. Je raadt het al, hier moet ik en zal ik Danny dus een avond mee naartoe sleuren. Hem kennende wordt hij er vast uitgepikt. Travestieten zijn in de Filipijnen heel normaal. Gay zijn is eigenlijk niet geaccepteerd maar travestiet zijn wel. De verklaring? Je zou dan in het verkeerde lichaam geboren zijn en hier kan je niets aan doen, gay zijn is een ziekte. 
Om de eerste avond af te sluiten zijn we bij een barretje een cocktail gaan drinken om daarna lekker ons bed in te duiken. Al was het eigenlijk de bedoeling om lekker wijntjes te gaan drinken maar schijnbaar was alle wijn niet op voorraad. Er gaat hier ergens iets mis met hun supply chain management als bar.. 

Zondag 07/09/2014
Dag 3, relax dag
Om 11:00 hadden we vandaag een meeting met Renske. Na wat uitleg over gebruiken, mogelijke tripjes, de projecten en bezienswaardigheden waren we vrij om te doen wat we wilden. De enige mindere mededeling van deze ochtend was dat ik het dus weer eens voor elkaar heb om het project te kiezen dat het vroegst begint en het langst doorgaat (8:30 - 16:00) en ook nog eens een uur verderop ligt. Het is hier ook nog eens elke dag om 18:00 uur al donker dus dat betekent door de weeks geen daglicht voor mij... Het goede nieuws? Elke dinsdag vrij vanwege een feestdag voor de president of zoiets (als ik het goed begrijp weet niemand wat er precies gevierd wordt), maar een werkweek van slechts vier dagen overleef ik vast wel! Aangezien het mooi weer is (mooi eigenlijk voornamelijk als in super benauwd) en ons verteld is dat er een luxe hotel is om de hoek met een zwembad op het dakterras was het voor ons vrij duidelijk wat we gingen doen. Jaina en Marthe besloten om met ons mee te gaan. Een heerlijk relaxte middag om bij te komen met gelukkig af en toe ook nog een beetje zon. Alles wordt in het hotel trouwens verzorgd: van handdoeken, een welkomstdrankje tot het verschuiven van je ligbed aan toe. Je voelt je hier bijna bezwaard om iets zelf te doen. Werkelijk op elke plek is er een overvloed aan niksend personeel aanwezig waarvan meer dan de helft niets uitvoert omdat er simpelweg geen taken om handen zijn voor zoveel werknemers. 
Vandaag hebben we verder vrij weinig meer uitgevoerd op een hapje eten met z'n vieren na. Het is trouwens wel grappig om nu al te merken hoe anders gebruiken hier zijn. Waar wij Nederlanders onze tassen altijd braaf op de grond neerzetten om niet asociaal een plek in te pikken, is dat hier juist absoluut niet toegestaan in verband met de hygiëne. Zo zette Jaina vanavond bijvoorbeeld haar tas op de grond in het restaurant en kwam er meteen een ober aanrennen om een stoel aan te schuiven voor haar tas. Iets over tienen lag ik in bed, klaar om goed uitgerust van start te gaan bij Prime Center en de wekker van 7:00 uur morgenochtend. Dat zal weer even wennen worden zo vroeg opstaan na drie maanden ongeveer wekkerklok door het leven gegaan te zijn...

Maandag 08/09/2014
Dag 4, Prime Center 
Daar ging hij dan, de wekker van 7:00 uur. Met gevoel pas net in slaap gevallen te zijn door weer eens een slechte nachtrust, was het helaas al tijd om op te staan. Gelukkig was ik ruim op tijd beneden voor het ontbijt en kwam Renske ook precies op tijd aanlopen. Alleen had Lauren ook al beneden moeten zijn... Om 8:00 uur zouden we de deur uit gaan en tegen de tijd dat de klok 8:15 aantikte en we haar net wilden gaan halen kwam ze aanrennen. Het arme kind had zich verslapen tot vijf minuten ervoor dus eigenlijk was ze juist super snel geweest. Meteen voor de deur stopte een taxi en door de afsnijdroutes en het rustige verkeer kwamen we in amper twintig minuten bij Adam Jenny's Christian Center aan, het project van Lauren en Esther (Esther komt vannacht aan dus ook Lauren is vandaag alleen). De eerste aanblikken waren het ergst. Binnen de minuut kwam een jongen van onze leeftijd op ons af die ons allen meteen fijn knuffelde. Het hele stel bij elkaar wekte een chaotische eerste indruk en lichtelijk in shock door de kinderen hun fysieke en mentale staat was ik benieuwd wat mij te wachten stond. Het laatste stuk richting Prime Center legden we af in een Jeepney. Wat een te gekke dingen zijn dat! Het is het enige openbaar vervoersmiddel hier op de taxi en de motoren met zijspan (hier kom ik later op terug als ik er in eentje gezeten heb, ook deze dingen zijn geniaal) na. Een Jeepney is een soort opgeknapt legerbusje zonder ramen van glas of deur (dus eerder een soort open gaten) waar je achterin in kan stappen. Voor maar 8 Peso kan je meerijden (de Jeepneys die een lange afstand afleggen voor 10 Peso) en dit geld geef je door aan de persoon die naast je zit zodat het uiteindelijk bij de juiste persoon terecht komt. De ene Jeepney is nog leuker opgepimt dan de ander met kleuren, tekeningen, disco lampen, stereo's en ga zo maar door. Ze zijn er in allerlei kleuren en modellen. We hebben nu al afgesproken op zoek te gaan naar de leukste Jeepney en daarmee een random ritje te maken. De nummer één wordt lastig bepalen want er zijn zó veel leuke! 

Op het moment dat we Prime Center inliepen was het er een enorme chaos aan kinderen die overal in het trappenhuis en in het gebouw rond renden. Dit was nog erger dan bij Lauren, waar ben ik in godsnaam aan begonnen..? Als eerst ontmoette ik Maphet, de project coördinator, die super enthousiast was om weer een vrijwilliger te hebben. Het is het nieuwste project van Be More en heeft nog maar vier keer vrijwilligers gehad sinds de samenwerking in januari begon. Nadat ze mij wat uitleg gaf over het project, de rituelen en een rondleiding door alle klassen had gegeven kwam ik voor vandaag bij teacher Reia terecht - niveau 1. Dit is het laagste niveau waar de kinderen die binnen komen meestal beginnen, afhankelijk van hun fysieke en mentale staat, en is dus in feite de 'ergste' klas (hun woorden, maar beter gezegd de lastigste klas). De klassen zijn hier namelijk niet verdeeld op leeftijd maar op niveaus. In het laagste niveau zitten kinderen die niet kunnen praten, luisteren, schrijven en/of zich niet kunnen gedragen. Bij elk niveau gaat dit een stapje omhoog waarbij sommigen die potentie hebben na het hoogste niveau door kunnen stromen naar een reguliere school. Helaas is dit voor veel kinderen niet mogelijk en zullen ze nooit verder komen dan Prime Center waar ze - zo goed als mogelijk is - de basis dingen leren (dit verschilt dus heel erg per kind). Op de school loopt van alles rond. Er is een enkeling zonder beperking, deze twee zitten in de hoogste twee klassen en zijn vaak enorm schattig beginnend bij een leeftijd van 4 jaar. Verder schijnt ongeveer elk kind een vorm van autisme te hebben (ik wist eerlijk gezegd niet dat autisme zulke heftige vormen kon hebben), down syndroom, gedragsproblemen, hyper en hypo kids en sommigen waarvan ik geen idee heb wat ze hebben. Ik ben benieuwd hoe deze weken gaan bevallen aangezien ik geen enkele ervaring heb met kinderen 'with special needs'. De kinderen zitten over zes klassen verspreid en de leeftijd ligt volgens mij tussen de drie en eenentwintig jaar. In elke klas zit dus in feite een ander soort kind door de dingen die ze al geleerd hebben, maar of dat ook echt vooruitgang per klas betekent weet ik nog zo net niet. We zullen zien. Na twee weken heb ik elke klas gehad en zal alles vast op zijn plaats vallen. Er werken trouwens alleen maar vrouwen hier. Er is slechts één man, teacher Bobbi, een erg aardige man volgens mij, verantwoordelijk voor de wat oudere jongensklas. 

Ik zal mijn eerste dag uitgebreid beschrijven zodat je een beter beeld hebt van hoe het er op deze school aantoe gaat. Bij teacher Reia zitten dus de heftigste gevallen en is dus meteen een lekker begin. De meeste kids in de klas kunnen niet lezen, schrijven of überhaupt praten en hebben vaak gedragsproblemen waardoor ze uit het niets gillen, hysterisch worden, aan haren trekken, slaan, bijten en ga zo maar door. Het kostte mij dan ook geen minuut of het eerste kind Isabella (een meisje van 6 jaar met ernstige gedragsproblemen) hing al in mijn haar. Godzijdank draag ik altijd een elastiekje om mijn pols, die ga ik komende weken veel nodig hebben... Deze ochtend zijn er vijf kinderen aanwezig, eentje is afwezig en in de middag zijn er zes kids. Eerste reactie? Wat voor toevoeging heb ik in deze klas waar maximaal zes kinderen aanwezig zijn en er zowel een teacher als een teacher assistent is om ze te begeleiden? Maar vooral na de middaggroep had ik door hoeveel handen er op sommige momenten te kort komen. 's Ochtends was er een meisje met down, Mig met autisme maar met potentie om door te groeien naar een reguliere school, een nieuw jochie van drie jaar (om op te vreten, wat een cutie), Isabella met ernstige gedragsproblemen en nog een jongetje met autisme. Omdat ik door de rondleiding later begon en de verjaardag van Maria (Maria als in moeder van Jezus) gevierd werd in de gang met liederen en het schenken van bloemen bij een altaartje, ben ik niet verder gekomen dan Miguel helpen met leren schrijven. En ook dit was al een hele klus. Hoe laat je zo'n kind goed naar je luisteren en motiveer je hem om te schrijven in plaats van lopen klooien? Hopelijk gaat dit over een weekje beter want echt soepel ging het vanochtend niet. 
Reia is onwijs aardig en werkt pas sinds het begin van dit jaar bij Prime. De assistent spreekt naar mijn idee niet echt Engels, heeft zowat de hele dag geen woord gezegd en heb ik dus ook niet mee gesproken. 's Middags heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met twee enorm leuke jongetjes, vooral Willar is enorm cute. Beiden hebben een vorm van autisme. Ook de middaggroep heeft een nieuw jongetje, het is zijn eerste dag vandaag. Wat hij de hele middag gedaan heeft? Ondanks zijn nanny die non-stop bij hem was is hij niet verder gekomen dan continu huilen en gillen. Al hadden we op een gegeven moment wel een spelletje samen met lachende en boze gezichten naar elkaar trekken waardoor hij wel stil was soms. Tijdens de snack was het een regelrechte chaos. Een wat oudere jongen is hyperactief en heeft iets wat op epilepsie lijkt (het woord ervoor ben ik vergeten omdat ik er nog nooit van gehoord heb) en heeft allerlei uitbarstingen. Dan krijst hij, dan gooit hij zichzelf op de grond, dan doet hij vliegensvlug van alles wat niet mag en het volgende moment probeert hij de klas uit te rennen - wat ook meerdere keren gelukt is ondanks dat de deur steeds op slot zit. Ook 's middags werd Maria's verjaardag gevierd. Tijdens de snack gebeurde er val alles tegelijk. Een van de schattige jochies probeerde het eten dat geserveerd werd te pikken en als dat niet lukte rende hij op de potloden en krijten af. Op het moment dat je die terug had gepakt rende hij weer naar het eten toe en ga zo maar door. Tegelijkertijd pakt het oudere joch steeds allemaal speelgoed waar hij niet aan mag zitten, gooit zichzelf dan weer krijsend op de grond en rent dan het lokaal weer uit. Dan had je ondertussen nog de huilende en krijsende nieuweling. Godzijdank waren de andere twee jongens relatief rustig. Oh god wat moet dit zwaar zijn dag in en uit met zijn tweeën. Op dit moment waren er vier volwassenen aanwezig (teacher, assistant, nanny en ik) en was het elke seconde opletten en achter een kind aan rennen om hem te corrigeren. Toen de kinderen naar huis waren was ik gesloopt en dit was nog maar dag 1. 
Ik werd tegengehouden om meteen naar huis te gaan want er was lekkers op tafel gezet om de verjaardag een teacher Pearly te vieren die gisteren jarig was. Zo trots als ze waren op hun Italiaanse spaghetti, zo sneu vond ik het om te vertellen dat wij in Nederland ook pasta kennen. Al was de combinatie van eten wel vreemd: spaghetti, casino brood, een soort gefrituurd varkensvet (van die snacks die ze in Spanje ook eten maar in Nederland niet kennen), frisdrank en lolly's. De mensen bij Prime Center zijn erg aardig, een vrolijk stel vrouwen en teacher Bobbi als enige man. De directrice Mumgee (waarschijnlijk type ik alle namen fout trouwens) probeerde mij te koppelen aan haar zoon en teacher Loise probeerde daarna hoopvol of ik een broer had. Ze zijn zulke Nederlanders zoals ik niet gewend en vinden de combinatie van Spaans en Nederlands schijnbaar prachtig. Als ik met een Filipino trouw zou dit de perfecte combi zijn en fantastische kinderen voortbrengen. Ik heb ze maar niet verteld nog geen enkele knappe man gespot te hebben. Er lopen genoeg mooie jochies op de school rond maar ik krijg de indruk dat er ergens op een bepaalde leeftijd iets fout gaat waardoor bijna elke jongen zijn schoonheid verliest. Mooie vrouwen heb ik overigens al wel genoeg gezien, maar daar schiet ik niks mee op natuurlijk. Uiteindelijk heeft Loise mij met de Jeepneys naar huis begeleid (ik heb er twee nodig, eentje van tien en eentje van acht Peso's, zo ver ligt het project) want ik kan toch niet al mijn geld uitgeven aan de taxi in plaats van dit op te sparen en in plaats daarvan lekker te gaan winkelen?! Eens. Ik vind al die vrouwen nu al leuk. Helaas was het rond 16:00 uur gaan regenen en kwam ik dus uitgeput, bezweet en doorweekt bijna twee uur later om 18:30 uur bij Mayflower aan. En ja je raadt het al, iedereen was al lang en breed terug en Danny begon zich ondertussen al zorgen te maken of alles wel goed ging. Nog een halfuurtje voordat we met de groep en Renske gaan eten om alle nieuwe ervaringen uit te wisselen. Maar eerst een douche. Ik heb mij zelden zo ontzettend vies gevoeld. De hitte op school buiten de lokalen, de (oh sorry dat ik dit zeg) tamelijk vieze kids, de regen, de overvolle enorm benauwde Jeepneys en de walgelijke gassen en luchten van Cebu City. Bah bah bah. Een douche heeft zelden zó goed gevoeld. Het gaf ongeveer hetzelfde herboren gevoel als de eerste douche na vijf dagen kamp tijdens het Novitiaat (buitenweek ontgroening Unitas). Na een lekker maaltje bij de Italiaan zijn we nog wat wijntjes bij dezelfde bar als zaterdag gaan drinken. Ja ja, wijn was weer op voorraad! Althans, eerst kregen we weer de melding dat er geen wijn op voorraad was, maar nadat ik mijn brutale mond weer eens niet kon houden dat dat al de hele week zo was, kwam de ober opeens met een kaart aan met de huiswijnen. Eentje rood, eentje wit en één soort rosé. Die houding helpt hier dus haha, onthouden dit. Voldaan en uitgeput door deze dag lagen we om half een in bed met de wekker pas om half tien in het vooruitzicht door de vrije dag. H e e r l i j k. 

Dinsdag 09/09/2014
Dag 5, vrije dag
Om half elf zat iedereen aan het ontbijt zoals afgesproken, maar waar waren die Belgen nu weer? Tenslotte was het Simon die deze tijd verzonnen had. Na een tijdje kwam ook Esther aan waardoor de vrijwilligersgroep voor deze periode compleet werd. Een erg leuke groep: Danny en ik, Marthe en Jaina (die elkaar kennen via zo'n reisbuddy site en elkaar dus nog maar net kennen, hierna gaan ze beiden nog een halfjaar los van elkaar reizen) het Belgische stel Lauren & Simon, Esther en nog twee meiden Margreet en Anneke (tot nu toe zonderen zij zich voornamelijk af, wij speculeerden al over de Zwarte Kousenband, maar ze zijn verder wel erg vriendelijk). Nadat we er om half twaalf achter kwamen dat de Belgen gewoon braaf sms'jes gestuurd hadden dat ze niet mee gingen omdat Simon geen oog dicht gedaan had gingen we op pad. Aanvankelijk zou Renske eerst met ons meegaan als tour guide omdat ze zichzelf thuis per ongeluk buiten had gesloten, maar gelukkig had ze een vriendinnetje weten te bereiken voor haar reserve sleutel. 
Vandaag stonden de Carbon market en het oude deel (letterlijk oud, niet als in mooi oud kwamen we later achter) van Cebu City op de planning. Het is zwaar bewolkt weer en iets minder benauwd dus perfect weer voor sightseeing. Dit deel van de stad was vrij heftig om te zien. Nu moet ik zeggen, krotjes die als huisjes fungeren hebben we al gezien, maar deze buurten zijn wel erg extreem. De geur die er hangt is onbeschrijfelijk. Als je in Nederland op een markt komt ruik je een geur die wij zouden omschrijven als een lichte stinkgeur. Deze stinkwalm die ik net omschrijf staat hier gelijk met ongeveer de normale geur van de stad gemiddeld genomen, hoewel er ook genoeg straatjes zijn waar ik mijn adem inhoud en zo snel mogelijk loop om deze walgelijke walm te ontlopen. Hier op deze markt en met name het overdekte deel ervan was echt verschrikkelijk. Eenmaal binnen hebben we zo snel mogelijk de dichtstbijzijnde uitgang gezocht en geprobeerd niet te ademen. Hier kom ik één keer en nooit meer binnen. Er hangt een pure walm van verrotting, bederf en riool. Buiten is het iets beter maar nog steeds geen geur om in te leven. Het ergste is, op en rondom de markt wonen er honderden mensen op elkaar. Toeristen komen er vrijwel nooit (ze zijn ze eigenlijk in heel Cebu City niet gewend waardoor je altijd aangestaard wordt als blanke) en ik heb mij nog nooit zo'n dierentuinbeestje gevoeld als vandaag. Nu achteraf, als Filipino's horen dat we hier geweest zijn kijken ze ons geschokt aan en vragen ze of we ons niet onveilig voelden. Maar het tegendeel. Zolang je oplette dat je je tas goed voor je hield zodat er geen straatkindjes bij konden (deze zijn het ergst) was er niets aan de hand. Mensen kijken - oké, beter gezegd staren - naar je, groeten en lachen je openlijk hardop uit maar daar houdt het ook op. De huizen zijn niet om aan te zien maar het ergst vind ik nog de omstandigheden hoe ze moeten leven en met name de hygiëne, geur en troep overal. Openlijk op straat wordt er - met kleding aan - met een emmer gedoucht, hoe ze naar de wc gaan wil ik niet over nadenken. Ondanks alles wordt er in elke steeg voedsel bereid, die we overal braaf geweigerd hebben (ik leef graag langer dan vandaag..). Ondanks dat ze niets meer hebben dan de kleding die ze aan hebben, de krotjes als huis en het voedsel dat ze bereiden, is iedereen er blij. Deze blijdschap zit in de cultuur. Hoe weinig iemand ook heeft, iedereen heeft het geloof om aan vast te houden en is blij en dankbaar voor wat hij/zij heeft. We hebben ons best gedaan om nog wat glimlachjes op de gezichten van kinderen te toveren door ze op de foto te zetten en deze vervolgens te laten zien (volgens mij hebben ze geen die hoe ze eruit zien bij gebrek aan spiegels) en een zakje pinda's uit te delen aan een bedelend kindje. Bedelen is trouwens niet toegestaan, geld geven doen we niet maar deze zak pinda's was alles waard. Het verbaasde koppie, het gelukkige gezicht toen hij de pinda's opknabbelde en het hartverscheurende gezicht toen hij het zakje trots uitdeelde aan zijn vriendjes/familie. De volgende keer geef ik een appel, dan eten ze tenminste eens iets gezonds. 

Nadat we alle bezienswaardigheden hebben bekeken (eigenlijk was geen een ervan mooi, het fort met het parkje erbij is dan nog het mooiste) zijn we naar Ayalla gegaan voor avondeten. Ayalla is de meest luxe mall hier en doet je vergeten wat voor ellende er zich buiten deze muren afspeelt. Wat we vandaag gezien hebben was indrukwekkend om te zien. Ik ben blij dat we het gedaan hebben maar terug gaan we er niet. We mogen blij zijn met alle luxe die we in het westen kennen. Onze armoede is er in Nederland met dit vergeleken niets bij. Na een vermoeiende dag vol nieuwe indrukken is het weer tijd voor ons bedje, morgen weer 7:00 uur op. Maayong gabi-i (good night). 

Woensdag 10/09/2014
Dag 6, Prime Center
Ik ben verbaast dat ze het hier kennen maar vandaag heb ik ontbeten met een soort havermoutpap van melkpoeder en het smaakte nog best prima ook! Netjes om 8:00 vertrokken we met z'n drieën voor het eerst alleen met de taxi. Zonder problemen begreep de chauffeur dat Lauren en Esther eerst bij Mandeau City Hospital afgezet moesten worden om mij vervolgens - zonder de meter af te zetten - bij Pacific Mall af te leveren. Ze werken hier trouwens niet met straatnamen, ze zijn er soms wel maar alsnog wordt er gewerkt aan de hand van herkenningspunten zoals een mall of ziekenhuis. Om 8:45 kwam ik bij Prime aan klaar om mee te lopen met teacher Rose bij niveau 2. In de ochtendgroep zaten echt twee droppies, een jongetje Adelle en een meisje Jessna (waarschijnlijk weer allebei fout geschreven maar ik ben al lang blij dat ik ondertussen wat namen kan onthouden) beiden 5 jaar oud met autisme. Gelukkig waren ze alle twee ook meteen dol op mij. Al tijdens het ballenspel (kom ik zo op terug) lieten ze me niet meer met rust. Het meisje deed niks als ze mij niet met haar mollige handjes vastklemde en Adelle ongeveer hetzelfde, al waren dit meer jaloersheid. Het ballenspel is een ritueel dat elke ochtend en middag een kwartier gedaan wordt met de 'special kids' om ze moe te maken. Op deze manier zijn ze rustiger en hebben ze meer concentratie tijdens de les. Het houdt in dat zowel boven- als onderaan een trap een bak geplaatst wordt vol met ballenbakballen, waarvan het de bedoeling is dat ieder kind er twee ballen uit pakt en naar de andere bak brengt. Als de bak leeg is begin je opnieuw alleen dan andersom en dit net zo lang totdat de tijd voorbij is. De oudere, sterkere of meer actieve kinderen doen dit met flessen die gevuld zijn met water of steentjes. Het is alleen wel zielig om te zien hoe hard de kinderen zweten tijdens dit ritueel. In de klassen is het redelijk koel omdat ze airco's hebben, maar de gang en het trappenhuis zijn echt snik benauwd, vooral 's middags. Zelfs als je stil staat toe te kijken ben je al doorweekt van het zweet, laat staan die arme kindjes. Effectief is het dus in ieder geval wel. Vanochtend heb ik me voornamelijk met deze twee kids bezig gehouden om ze te leren schrijven. Eerst was het tijd voor luisteren, dan schrijven en dan voor educational play. In de middag dezelfde volgorde. De middaggroep heeft vijf jongetjes en vind ik verder niet heel boeiend om te begeleiden. Zoals Reia is ook teacher Rose erg aardig. Beide klassen zijn tot nu toe goed bevallen, met name deze ochtendgroep en gisteren de middaggroep. Grote kans dat ik deze groepen ga kiezen voor de rest van mijn periode hier. 
Ook vandaag kwam ik niet weg zonder wat mee te eten. De vader van een jongen op school heeft voor alle werknemers van Prime Center rijst met kip klaargemaakt ter ere van de tiende verjaardag van zijn zoon. Simpel maar lekker en opgesmikkeld met mijn handen zoals een echte Filipino dat doet - al had ik niet veel keuze stel dat ik dit niet gewild had trouwens, want het bestek was op. Tijdens het eten heb ik veel met de directrice Mumgee gepraat. Zij is hier begonnen als vrijwilliger toen haar zoon de diagnose had gekregen van een zwaar autistische vorm. Later heeft zij zich van chemisch ingenieur naar lerares voor special kids omgeschoold om haar zoon beter van dienst te kunnen zijn. Uiteindelijk heeft zij de man die Prime heeft opgericht opgevolgd en is ze nu executive director en kan ze haar zoon en de andere kinderen met al haar liefde zo goed mogelijk proberen te helpen. Leuk is dat trouwens, probeerde ze mij maandag dus te koppelen aan haar autistische zoon. Haha nee dat gaat niet lukken Mumgee.. Ook stelde zij voor (nou eigenlijk was het ook niet echt een voorstel maar meldde ze het gewoon) om komende maand een dag met haar mee naar huis te gaan en er te eten en slapen, zodat ik zie hoe echte - gemiddelde - Filipino's leven. Ik ben benieuwd! Ook ben ik er door de directrice achtergekomen dat een gemiddelde Filipino zo'n 8.000 à 10.000 Peso's per maand verdiend. Je kind naar deze foundation sturen kost voor een halve dag 3.500 en voor een hele dag 4.000 Peso's. Voor veel ouders is Prime dus alsnog onbetaalbaar en dat terwijl de foundation zo goedkoop mogelijk probeert te zijn zonder de kwaliteit van het onderwijs uit het oog te verliezen. 

Vandaag regent het in ieder geval niet dus mijn Jeepney tour ging een stuk vlotter, al kostte het alsnog bijna anderhalf uur. Om 19:00 zijn we weer met z'n allen gaan eten bij het restaurant van de eerste avond. Hier weten we tenminste dat we ook gerechten mét wat groenten kunnen bestellen. Het idee om bruin te worden had ik al laten varen toen ik twee weken van te voren aan het weerbericht zag hoeveel het hier regent en onweert, maar ook het idee om slank en gezond terug te komen kunnen we vergeten. Gezond eten? Daar doen ze hier eigenlijk niet aan. Ze eten vijf keer op een dag en groenten en fruit zijn niet de dagelijkse kost. Danny en ik dachten dat overal in Azië lekker gegeten werd, nou mis poes.. Na het eten zijn we de travestietenbar ingedoken. Het was er helemaal leeg - we kwamen dan ook rond 21:00 uur binnen - en er was de meest slechte travestiet ooit. Met tegenzin heb ook ik uiteindelijk een karaoke duet moeten zingen met Danny. Waar ik hem erin probeerde te luizen was ik helaas uiteindelijk ook de lul (was te verwachten) en je kan je wel voorstellen hoe dat geklonken moet hebben... Ook de trav was er niet over te spreken. Het lijkt wel of iedereen in dit land goed kan zingen behalve wij. Ach ja, weer iets van onze bucketlist afgestreept. Na een paar drankjes zijn we weer lekker ons bed in gedoken. Alweer een dag voorbij. 

Donderdag 11/09/2014
Dag 7, Prime Center
Vandaag loop ik mee met teacher Bobby bij de 'jongensklas' met onder andere Royboy, de zoon van de directrice. In de ochtendgroep is ook een meisje aanwezig maar voor de rest zijn het allemaal jongens van rond de 17 tot en met 21 jaar. Van de hele klas (7 leerlingen) kan niemand praten op één jongen na, Allen. Lezen en schrijven gaat ze bijna allemaal prima af, maar dat spreken lijkt op de hele foundation wel het lastigst om aan te leren. Vandaag heb ik mij bezig gehouden met helpen schrijven, lezen, tellen en 's middags met veters strikken. Veters strikken heb ik bijna de hele middag een jongen hopeloos geprobeerd aan te leren. Veters in de schoen doen en de knoop leggen lukken nog redelijk, maar bij de lussen ging het toch echt steeds mis. Wat frustrerend was dat! Misschien ligt het toch aan mijn uitleg... Morgen loop ik weer met Bobby mee omdat het dan een soort buitenspeeldag is en je maar de helft van de tijd in het lokaal bent. Gezellig! De jongens zijn echt leuk om mee te werken. 
Ook vandaag werd er nog een lokale lekkernij in mijn handen gepropt voordat ik weg ging. Heel bijzonder was het overigens niet, eigenlijk gewoon een zoet broodje in de vorm van een ster. Om 17:30 kwam ik de Mayflower inlopen, een record tot nu toe. Zelfs voor het donker! Wel was ik erg verbaasd Danny op de kamer aan te treffen want die zou tot 's avonds laat scholen bezoeken, maar dit ging weer eens niet door. (De mensen beweerden dat de vrijwilligers moe waren en zichzelf niet moesten pushen. Achteraf bleek dit een smoes te zijn. Het was te onveilig want er was niet voor politie gezorgd ter begeleiding.) Voorlopig is zijn project echt een chaos en hebben ze eigenlijk nog iets uitgevoerd, dan ben ik toch maar blij met mijn lange dagen want ik ben hier tenslotte niet voor niets gekomen. Aangezien iedereen moe is zijn we niet verder gekomen dan avondeten in het hotel en zijn we om elf uur ons bed in gedoken.

Vrijdag 12/09/2014
Dag 8, Prime Center
Vannacht hebben Danny en ik nog wat zitten klooien met de airco die nog meer geluid maakte dan normaal. Nadat ik eraan gezeten had (ik zeg je, het was een verbetering - al zag Danny dat toen nog niet in) leek dat ding op een gegeven moment nog meer geluid te maken dan voorheen. Nadat Danny lichtelijk geïrriteerd was en mij alsmaar beschuldigde, bleek het uiteindelijk gewoon ontzettend slecht weer te zijn en keihard te regenen. Vandaar het geluid... Stelletje sukkels. 

Bij Prime Center is elke vrijdag 'sensory stimulation day'. De halve ochtend zijn de kinderen op het dakterras (het schoolplein) aan het zingen, dansen en spelletjes doen zoals met een lepel en 'ei' lopen. Een lichtelijke chaos, maar gezellig en de kinderen vermaakten zich prima. Onder de school staat een opblaaszwembadje en elke klas heeft zijn eigen zwemdag, bij jongens is dit vandaag. Dus na de spellen ben ik met de jongens naar beneden gegaan om te "zwemmen". Het is meer staan, spetteren en jezelf in het water laten vallen dan zwemmen. Dat het niet echt zwemmen is maakt overigens niet uit, het is schijnbaar een goede therapie om de kinderen rustig te laten worden en dat waren ze daarna inderdaad. Wat een rust! Tijdens dit gespetter trok Dustin op een gegeven moment al zijn kleding uit en in de klas deed hij dit weer. Deze uitspatting schijnt hij weleens vaker te hebben al weten ze niet waarom. Misschien dat hij dit keer naar de wc moest door het water dus stuurde Bobby hem poedelnaakt de gang op om naar de wc te gaan - helaas was hij hiervan niet onder de indruk, dus zal het vast nog vaker gebeuren. 
Vandaag was het grappig om te merken hoe verschillend de jongens wel niet denken. Waar Allen gisteren mijn shirt nog verder omhoog trok zodat hij er echt honderd procent zeker van was dat ik géén inkijk had, probeerde RoyBoy mij vandaag drie keer uit te kleden (en tot zijn vreugde slaagde hij daar een keer nog vrij goed in ook). Toen Bobby hem op zijn kop gaf en hij drie keer sorry tegen mij moest zeggen had hij absoluut geen spijt en stond hij super gelukkig te grinniken. Mumgee krijgt dan toch nog deels haar zin, volgens mij heeft haar zoon een oogje op me..  Zijn zoen poging heb ik toen hij weg ging gelukkig wel weten te ontwijken. Dat wordt opletten met hem.

Vanavond zijn we gaan eten op het dakterras van een hotel ergens op de begin twintigste verdieping. Doordat we zo hoog zaten hadden we een mooi uitzicht over de hele stad en voor het eerst vandaag een lekker windje. Wat is het hier dagelijks toch enórm benauwd. Dit heeft niets met gewenning te maken, zelfs alle locals lopen continu met zweetdoekjes in de rondte. Onder het genot van een live bandje hebben we lekker gegeten en gedronken. Het meest leuke lid van de band was de overenthousiaste homo die eigenlijk niet eens zong maar er waarschijnlijk alleen om zijn enorm leuke dansmoves is neergezet. Hij was hilarisch. Na het eten hebben we ons naar Mango square verplaatst, het uitgaanscentrum van Cebu City. Vanaf de buitenkant zie je al dat je je weer in een totaal andere omgeving bevindt dan de krottenwijken eromheen, maar eenmaal binnen vergeet je helemaal dat je je op de Filipijnen bevindt en hadden we net zo goed in een of andere hippe club in Amsterdam kunnen zijn - op de prijzen na. Je betaalt er maar 75 Peso's voor een biertje (San Miguel Light trouwens, mijn nieuwe favoriete biertje met maar honderd calorietjes per flesje!) en ook de rum cola is spotgoedkoop en wordt met enorme hoeveelheden geschonken. Dus ja, je raadt het al... Er moest iemand wel heel erg dronken zijn. Vanavond was het onze onschuldige Jaina die vooral hilarisch was op de terugweg. Lopen ging niet meer erg soepel en arm in arm zijn we naar huis gewaggeld. Danny en Esther vonden ergens een stoepje van vers cement (al heb ik zo mijn twijfels of dit niet gewoon modder was) en moesten ze ons hierin dus vereeuwigen. Toen Jaina dit zag moest en zou ze dit natuurlijk ook doen. Eindresultaat? Ik had haar arm nog geen seconde losgelaten en ze viel al voorover in het cement. Helaas werd Esther uiteindelijk slachtoffer van een plaag aanval van Jaina waardoor ze er beiden niet meer uitzagen. Erg jammer dat we uit voorzorg allemaal geen camera, mobiel of portemonnee (geld hebben we allemaal in ons ondergoed verstopt) meegenomen hebben en dus niets van deze avond vastgelegd hebben, maar ons vermaakt hebben we in ieder geval zeker. Nog tweeënhalf uur tot de wekker voor ons tripje naar Bohol gaat...