Weekendtrip Bohol

13/09/2014
Dag 9, sightseeing
Nadat Danny en ik 's nachts uitgelachen waren om dingen die we niet helemaal meer konden plaatsen vanmorgen (iets met de stekkers en het - heel luidruchtig - verplaatsen van Danny's bed) zijn we in een diepe slaap geraakt. Nadat we het gebonk op de deur door Simon en Lauren eindelijk hoorden bleken we door onze wekkers heen geslapen te hebben.. Tegen de tijd dat we gewekt werden hadden we eigenlijk al onderweg moeten zijn naar de haven, oeps! Godzijdank hebben we gisteren onze tassen al aangepakt en wonder boven wonder kwamen we nog net op tijd aan voor de boot ook. Misschien door de haast, maar voordat we de boot op gingen had niemand door dat het schijnbaar erg slecht weer was op zee. En wat was dit een heftige overtocht, wauw. Het eerste halfuurtje viel het wel mee maar naarmate de tijd verstreek ging het buiten steeds harder en harder tekeer. Zo hard dat we meerder keren uit onze stoel gelanceerd zijn, mensen angstkreten uitsloegen en de motoren enkele keren stil gelegd moesten worden. Dus je raadt het al, niet iedereen kon het toen nog binnen houden. De halve boot eindigde kotsend dus aan ons als toeristen lag het in ieder geval niet. Bij Jaina en Esther ging het al snel mis, maar helaas lukte het mij op een gegeven moment ook niet meer om het droog te houden dus zaten we gezellig drie op rij te kotsen. Het idee dat we morgen weer op deze boot zitten.. Ik zit er nu al tegenop, maar daar moeten we nu nog even niet aan denken, eerst hier genieten!
Eenmaal aan land vinden we meteen een busje die ons de hele dag rond wil rijden over het eiland. Voor slechts 2500 Peso's kregen we een chauffeur en een soort tour guide, - iemand die tenminste wel Engels sprak want de chauffeur volgens mij niet aangezien hij de hele dag geen woord gezegd heeft. We zijn begonnen met een lunch op een varend restaurant over de Loboc River. Ein-de-lijk eten, Danny en ik waren uitgehongerd. De omgeving en het water zijn er prachtig groen (ja, ook het water maar dan op een mooie manier). De natuur is precies hoe ik mij Azië altijd voorgesteld heb, groen en heel divers. Tijdens de rondvaart hebben we eerst een tussenstop gemaakt bij een vlot waar mensen traditioneel zingen en dansen met behulp van twee bamboe stokken. Dit is vergelijkbaar met touwtje springen alleen dan bewegen de stokken slechts in tegengestelde richting over de grond, dus niet in de lucht. En als tweede stopten we bij een 'traditionele stam'. Beiden hartstikke in scène gezet want de boot was nog niet uit het zicht of de normale kleding, muziek en mobieltjes kwamen tevoorschijn, maar daardoor niet minder leuk. Hierna zijn we met onze bus verder gereden naar de Tasier aapjes. Wat zijn die enorm klein en schattig! En ongelooflijk lui. Ik heb ze geen andere beweging zien maken dan af en toe hun hoofdje draaien. Als laatste hebben we de Chocolate Hills bezocht, en ik zeg je: w a u w. Het is een prachtig gezicht dit fenomeen. Overal waar je kijkt zie je niets anders dan allemaal bergjes middenin de vlakte, omgeven door alleen maar groen en her en der een hutje. De Chocolate Hills zijn ooit ontstaan door aardverschuivingen bij koraalriffen en lagen toen nog onder water en na al die duizenden jaren is dit eruit voortgekomen. Bohol is sowieso totaal niet te vergelijken met de lelijke stinkstad Cebu City, waar eigenlijk alles lelijk en overbevolkt is. Bohol is rustig, enorm groen, schoon en bovenal super mooi. Ik ben benieuwd naar het witte mooie strand morgen, die mij al de hele week beloofd wordt door iedereen die hoorde van ons tripje. Voorlopig waait het nog en regent het zo nu en dan dus hopen dat het ons morgen gegund is om op het strand te liggen. Tegen de tijd dat we bij onze verblijfplaats (Chill Out Resort) aankomen is het al donker, maar is het wel droog geworden. Het is een knusse accommodatie, afgelegen van de weg en dichtbij als het goed is het mooiste strand van Bobol, Alona Beach. We slapen in een soort blokhut als gebouw, gebouwd door de Franse eigenaar zelf. Op wat gebreken na - bij ons werkt de wastafel niet en Lauren en Simon hebben een kapotte deurklink dus zitten opgesloten zodra de deur dicht valt - is het een super plekje.
Nadat we onze uitgehongerde buikjes gevuld hebben zijn we met de trycicles op stap gegaan met kleedjes en muziek. Eerst een tussenstop bij de 24-uurs shop voor rum, cola en snacks en toen naar het strand voor een relaxte avond. Een trycicle is een soort omgebouwde motor met zijspan waarmee "met gemak" 7 man vervoerd kunnen worden. Vraag me niet hoe, maar ja zoveel op één trycicle is dood normaal. Zelfs in het donker konden we zien hoe wit het zand was, dat moet morgen prachtig zijn met daglicht. Op het strand hebben we uren lang zitten kletsen. Danny genoot er wel erg van de rum cola want hij begon als enige tekenen van dronkenschap te vertonen. Hij huppelde en sprong steeds blijer rond en bleef maar tegen mij herhalen hoe fantastisch en onwerkelijk het was dat we hier echt zijn. Op het moment dat we ons verplaatsen naar een soort strandtent merkte iedereen pas hoe lam hij wel niet was. Zelfs ik heb hem nog nooit zo gezien (dat zegt wel wat dus). Hij was super vrolijk en springerig zoals altijd, maar praten, lopen en zelfs staan ging totaal niet soepel meer. Nadat Danny een Spaanse gast had ontdekt die hier op Bohol vrijwilligerswerk deed dacht hij mij nog gelukkig te kunnen maken met een koppelactie. Dat Spaans normaal het goede type is had hij dan nog bij het juiste eind, maar die dronken mannensmaak van hem bevalt me toch niet zo goed haha. Dus nee sorry Dan, dan zoek ik ze liever zelf uit. Na wat dansjes wilde Danny de "hoofdstraat" bezoeken, al bleken hier achteraf maar twee cafés te zitten. Nadat we net een nieuwe ronde bier besteld hadden merkte Danny volgens mij pas zelf hoe lam hij was en dat hij niet goed meer kon staan. Nadat hij zijn eigen betaalde - nog half volle - biertje probeerde te 'jatten' en vervolgens over zichzelf probeerde leeg te gooien besloten we toch maar om naar zijn gedram om naar huis te gaan te luisteren. Maar lopen zal 'ie, de trycicle (motor met zijspan) kan hij vergeten. Samen in één bed slapen betekent geen gekots vanavond! Ach, wat hebben wij gelachen om hem vanavond. Behalve op het einde dan, toen kon ik hem wel wurgen. Aangezien ik met Lauren meegelopen was en de deur dicht was gevallen zaten we opgesloten op haar kamer. Danny was te incapabel om door te hebben dat er op de muur gebonkt werd om mij te bevrijden dus was ik uiteindelijk genoodzaakt via een soort brandladder naar beneden te klauteren. Gelukkig was mijn motoriek vanavond nog niet aangetast anders had dat vast niet goed gegaan. Morgen zal bij vast een lekkere kater hebben. God straft vanzelf, vroeg of laat...

14/09/2014
Dag 10, stranddag
Vanochtend (zeg gerust de halve dag trouwens) voelde Danny zich inderdaad vrij belabberd. Renske had al eens gewaarschuwd voor de katers van de lokale rum en Danny is vandaag het levende bewijs. Maar wat hebben wij vanochtend toen we wakker werden moeten lachen toen ik zijn gedrag tot in detail beschreven had en we zijn whatsapp- en voiceberichten (vooral die waren hilarisch om terug te luisteren) bekeken hadden. Niemand heeft alleen paracetamol bij zich om zijn kater te verzachten, arme jongen. Boontje komt om zijn loontje zullen we maar zeggen.
Na een uitgebreid ontbijt bij het resort kwamen we om half 1 op het strand aan waar we heerlijk gelegen hebben. Helaas voornamelijk vergezeld door wolken en af en toe een buitje, maar gelukkig heeft de zon zich uiteindelijk ook nog even laten zien. Zoals ons beloofd was en vannacht ook al te zien was, is het zand echt prachtig wit en was het water héérlijk. Door de tyfoon van afgelopen dagen waren de zee en het water alleen niet zo schoon, maar mooi is het er alsnog. Laat staan met een zonnige dag zonder troep hoe het er dan wel niet uit ziet. Helaas moesten we om half vijf ons toch echt snel richting resort begeven om op tijd te zijn voor de allerlaatste boot naar Cebu. Gelukkig lijkt het erop dat het weer op zee vergeleken met een paar uur geleden al wat opgeknapt is, dus hopelijk wordt dit niet weer zo'n helse overtocht. Op de borden in de haven zagen we dat twee eerdere boten vandaag gecanceld zijn. Dus nadat de boot een uur te laat eindelijk aan kwam was het eerste wat we aan de bemanning vroegen: kotszakjes en wel nú aub. Het antwoord? "Die zijn op door de vorige overtocht." Oh jee, dat wordt weer wat hoor.. Maar godzijdank was het uiteindelijk een prima tocht en blijkt dat we gisteren gewoon ontzettend pech gehad hebben met het weer. Of geluk dat we niet gezonken zijn, het is maar hoe je het bekijkt. Gisteren is er namelijk een veerpont bij Leyte (maar een klein stukje verderop) gezonken door het heftige weer met enkele doden als gevolg..
Door de vertraging kwamen we pas rond half tien aan bij Mayflower, ietsje later dan gepland. Ondanks onze luierdagje op het strand is iedereen moe van de eerste week en onze trip. Dus zijn we niet verder gekomen dan avondeten overslaan en meteen richting ons bedje gaan, klaar voor week twee.