Filipijnen week 2

Maandag 15/09/2014
Dag 11, Prime Center
Vandaag loop ik mee met teacher Loise, degene die vorige week zo lief was om mij de terugweg met de Jeepneys te laten zien (volgens mij lag het helemaal niet op haar route trouwens want de overstap kan beter via de terminal en dat weet je als je dat dagelijks doet). Ze is 24 jaar, werkt vijf dagen bij Prime Center en volgt zaterdags de hele dag college voor haar master om zich te specialiseren in kinderen met special needs. Wat me vandaag opviel is dat de kinderen in deze klas al veel meer ontwikkeld zijn dan eerdere klassen, qua gedrag maar vooral qua spraak. Sommigen hier kunnen misschien doorstromen naar de hoogste twee niveaus (gemengd met de 'regular kids') en maken kans om daarna naar een gewone school te gaan. Vandaag is het net als voorgaande dagen een beetje hetzelfde riedeltje, namelijk ze begeleiden met lezen, schrijven en wat rekenen. Tijdens mijn lunchpauze heb ik voor het eerst een beetje gesocialized, normaal zit ik namelijk altijd alleen in de Mall aan m'n reisverslag te werken. Een lief meisje van 17, Princess Joy heet ze (echt waar, de ene naam is hier nog belachelijker dan de ander), begon tegen me te praten. Vandaag is haar eerste dag op de universiteit en ze voelde zich een beetje alleen. We hebben diepe gesprekken gevoerd en ik was in shock wat dat arme kind al allemaal meegemaakt heeft en wat een puinhoop haar 'gezin' (wat er dan van over is) is. Wie weet kom ik haar nog weleens tegen tijdens mijn lunch.
In de middaggroep zit er een jochie van 7 jaar die hypo is (tegenovergestelde van hyperactief) en is lachwekkend schattig. Met een enorm dikke buik en een nog boller lief hoofdje is Mac het meest trage en luie ding dat ik ooit gezien heb, alleen de Tasier aapjes winnen van hem. Alles waarbij bewogen moet worden probeert hij onderuit te komen door ergens te gaan zitten, zo ook met het ballenspel. Werkelijk alles gaat traag bij Mac, zelfs eten - dat zou je met zo'n dikke buik niet verwachten - en moet je hem alles honderd keer vertellen en hem pushen in de hoop dat hij iets uitvoert. Aangezien de kinderen in deze klas al wat beter ontwikkeld zijn en zich over het algemeen beter gedragen (behalve Cathlin, een meisje van 12, die niemand schijnt te corrigeren. Ze doet waar ze zin in heeft, verlaat de les wanneer het haar zint en wals dan zomaar overal druk pratend naar binnen. Eerdere vrijwilligers dachten aanvankelijk dat ze een teacher assistant was door dit gedrag, dus dit zegt genoeg) heb ik mij vandaag niet echt als toegevoegde waarde gevoeld. Zodra de les voorbij was ben ik naar huis gevlucht, ik ben echt gesloopt. 

Om 19:00 hebben we met Renske afgesproken om komend weekendtripje te bespreken. Na overleg gaat iedereen mee, ook Anneke en Margreet blijven tot zaterdagavond, super gezellig! Omdat Danny en ik moe zijn en Simon ons tripje naar Bohol niet heeft overleefd en zijn maag van slag is, hebben we besloten in Mayflower te eten en op tijd ons bed in te duiken. We beginnen hier zowaar een normaal ritme op te bouwen met door de weeks op tijd naar bed en vroeg op, dat lukt in Nederland anders nooit. 

Dinsdag 16/09/2014
Dag 12, Prime Center
Volgens mij wordt het vandaag echt prachtig weer, de zon scheen om 5:30 al volop naar binnen. Jammer om te weten dat ik ook vandaag niks van dat daglicht mee zal krijgen.. Vandaag ging voor het eerst onze rit met de taxi niet heel soepel. Nadat we na een tijdje naar ons idee de weg kwijt waren bleek de man ons verkeerd begrepen te hebben en stonden we opeens bij Pacific Mall voor mij. Een omweg voor Lauren en Esther maar dan kan ook ik zeggen eens op tijd geweest te zijn. Althans, dat had ik dus gehoopt. Ik weet niet precies bij welke klas ik vandaag mee loop en al helemaal niet welke lerares daarbij hoort. Bij het ochtendritueel kwam ik er niet uit en aangezien niemand het me kon vertellen moest ik dus wachten totdat Mumgee of Maphet er was. Uiteindelijk zat ik dus oas 9:20 uur in het juiste lokaal bij teacher Pearly bij Nursury class 1, een klas met voornamelijk regular kids en een paar special kids. Pearly en haar assistent zijn totaal niet spraakzaam en heb ik vandaag werkelijk niets uitgevoerd. Ik heb ongeveer de hele dag aan de zijkant gezeten en geobserveerd wat er in de klas gebeurde. 
Tijdens de lunchpauze was ik het zat om steeds geen daglicht te zien, vooral met dit mooie weer, dat ik besloot een plekje in de zon op te zoeken om te lunchen. Na een rondje om de Mall had ik nog steeds geen zitplaats gevonden en dacht ik verderop in de straat wel een bankje te kunnen scoren, het ziet er tenslotte groen uit dus vaak kan je dan wel ergens zitten. En ja, stom gedacht natuurlijk. Ten eerste houden ze hier niet van de zon en ten tweede, als dit land zo armoedig is en zelfs de wegen slecht zijn, dan zijn er natuurlijk al helemaal geen bankjes te vinden. Daar liep ik dan, als enige blanke in de hele omgeving, de ellendig lange straat door, een plekje vinden om neer te ploffen en m'n lunch te eten al opgegeven (dan maar lopend eten), op zoek naar een afslaande straat zodat ik niet weer dezelfde route terug moet lopen. Onvindbaar. Ondertussen word ik van alle kanten aangegaapt en aangesproken - zo moet een leeuw in de dierentuin zich dus voelen - en het verkeer ontregelend omdat elke Jeepney en taxi toetert en stopt om mij een lift aan te bieden. Shit dat wordt dus oversteken en hopen dat het niet opvalt dat ik er een beetje verdwaald bijloop en dezelfde weg terug loop zonder hier iets gedaan te hebben. En waarom wilde ik ook alweer in de zon zitten? Het is zó ontzettend warm dat ik me echt dood zweet. Dit is niet voor herhaling vatbaar, voortaan gewoon de Mall in dus. Had ik trouwens al verteld wat voor chaos het hier op de weg is? Er is meer verkeer op de weg dan dat je waarschijnlijk ooit bij elkaar gezien hebt, Amsterdam, Rome en Parijs zijn er gezamenlijk niets bij. Ooit zijn er in dit land neem ik aan wel verkeersregels ingevoerd, maar niemand schijnt zich eraan te houden. Inhalen gebeurt van alle kanten, rechts, links en middenin. Een tweebaansweg? Wat een onzin, er passen hier met gemak drie à vier naast elkaar! En die toeter alleen in gevaarlijke situaties gebruiken slaat natuurlijk ook nergens op als het juist het ideale instrument is om non-stop op te drukken om mensen te waarschuwen dat je weer levensgevaarlijk gaat inhalen, om voorbijgangers een lift aan te bieden of een bekende te groeten, alles kan en alles schijnt nog te mogen. Een rood of groen stoplicht werkt ook niet altijd zoals je zou verwachten. Op sommige plekken rijden ze juist door bij rood en staan ze stil met groen. Deze logica heb ik ook nog niet ontdekt, maar als je eenmaal weet waar dat is kan je erop anticiperen. Oversteken gebeurt hier ook overal waar je jezelf maar door het verkeer heen denkt te kunnen wurmen. Gelukkig zijn Danny en ik dit al deels gewend door Amsterdam dus gaat dat ons vrij gemakkelijk af. Harder dan 30/40 kilometer per uur wordt er hier niet gereden in de stad dus eng om jezelf ervoor te gooien is het niet. De rest heeft er iets meer moeite mee en volgt dus als een kudde schaapjes vaak de opening die Danny en ik gecreëerd hebben. 
De middaggroep van Pearly is een super rustige en stille klas, waar ze goed luisteren en de hele middag maken ze dan ook amper geluid. Dat observeren valt me zwaar. Ik heb de grootste moeite met wakker blijven en ik zit dan ook de halve middag te knikkebollen. Vandaag was echt een nutteloze dag hier op Prime, dat belooft wat voor morgen bij niveau 2... Ook vandaag is het weer feest want Robbie uit de jongensklas van teacher Bobby is jarig. Aangezien zijn opa afgelopen week overleden is en zijn vader in Canada werkt heeft Robbie's moeder geen tijd om zijn 21ste verjaardag te vieren, dus heeft school haar best gedaan tijdens de lunch een verjaardagsfeestje te organiseren. En dus was er om vier uur ook weer lekkers en taart voor de staff op tafel gezet. Dat is best een gemene gewoonte hier op de foundation trouwens: er wordt taart (en cola etc.) gehaald zodat de jarige de kaarsjes kan uitblazen, maar door de hoeveelheid suiker mogen ze geen stukje van de taart of fris proeven. Dus nadat ze de taart gezien hebben en de kaarsjes uitgeblazen zijn wordt de taart weggehaald om als de school afgelopen is door het personeel opgeknabbeld te worden. Niet gek dat Hans vandaag dus woest werd omdat hij het er niet mee eens was dat hij geen taart mocht, arm joch.. Na de taart ben ik er weer meteen vandoor gegaan. 

Om 19:00 hebben we met z'n allen en Renske afgesproken om te eten zodat iedereen het geld voor het tripje kan betalen. Dit wordt echt een te gek weekend trouwens, een tour langs de zuidkust van Cebu. We gaan zwemmen met walvishaaien, allerlei watervallen bezoeken en snorkelen bij een koraalrif. Daarnaast slapen we bij een resort aan het strand. Klinkt goed hè? Vanavond heb ik voor het eerst echt lekker gegeten, al was het wel pizza. Hier komen we dus zeker nog een keertje! Daarnaast kwam vanavond de aap uit de mouw wat betreft de lokale rum van afgelopen weekend. Nadat Renske het verhaal van Danny hoorde vertelde ze dat iedereen die die rum drinkt er altijd anders van gaat doen dan normaal. Of terwijl: raar, dingen die ze anders nooit doen. Niet gek dus dat ik Danny nog nooit zo gezien had, de goedkope rum was de boosdoener.

Woensdag 17/09/2014
Dag 13, dagje vrijaf
Vandaag stond eigenlijk op de planning om een dagje mee te lopen met het project Share a Child Movement van Danny, Jaina en Marthe. Sinds gisteren heerst er bij hun project een soort radiostilte waardoor niemand een idee heeft of vandaag door gaat, dus is een andere dag meelopen waarschijnlijk verstandiger. Nadat ik vanochtend al bijna klaar was om naar Prime Center te gaan kreeg ik een sms van Esther dat zij en Lauren vandaag niet naar Adam Jennies gaan, ze hebben zich gisteren toch al als afwezig opgegeven. De weersvoorspelling voor vandaag is slecht dus eigenlijk is het zonde om precies vandaag vrijaf te nemen, maar als ik een andere dag vrijaf neem eindig ik alsnog alleen (de enige vrijwilliger bij een project zijn heeft zo zijn nadelen)... Dus heb ik mij toch maar ziek gemeld voor vandaag. Nadat ik nog lekker een uurtje heb geslapen heb ik mij op mijn studie gefocust. Nadat ik laatst besloten heb maar één master te doen begint het de laatste tijd toch weer te kriebelen. Dit betekent alleen wel dat ik dit jaar een minor moet volgen wil ik de master überhaupt mogen starten, dus heb ik mij vandaag alsnog ingeschreven voor een minor entrepeneurship en wordt het toch niet zo'n rustig studiejaar als aanvankelijk gepland (als je dit leest mag je trots op mij zijn pap). 
Nadat 's ochtends ieder voor zichzelf dingen gedaan heeft, zijn we 's middags met z'n drieën naar Ayala gegaan om te winkelen en naar de bios te gaan (die zelfs hier in het meest luxe plek van de stad maar €4,00 kost). 's Avonds hebben we de rest opgetrommeld om hier te eten bij een Japanner. Ik weet niet of het je al opgevallen is, maar eigenlijk ontlopen we steeds de lokale keuken omdat deze bij niemand echt in de smaak valt. Toch jammer, ik had mij echt verheugd om vijf weken lekker Aziafisch te eten maar de goede Aziatische keuken is helaas nooit de Filipijnse grens overgekomen... Tegen het advies van Renske in om 's avonds met Jeepneys te reizen, hebben Danny en ik de Jeepney naar huis gepakt, het is maar een klein stukje en we zijn samen. Een poging om in een leuke disco Jeepney naar huis te rijden mislukte helaas wel. Vanavond is het weer behoorlijk druk bij de Jeepney Terminal en zijn we dus voorbij de rij gesneaked en in de eerste en beste 14D gestapt. Dit is trouwens een van de voordelen dat je dit als blanke gewoon kan maken zonder dat iemand er wat van zegt en wordt je er vaak nog bij geholpen ook. Gisteren stond er een rij door de hele Terminal heen die ik toen - heel asociaal vond ik zelf - ontlopen heb door tegen de richting in een rondje te lopen en toen via de andere kant rechtstreeks op de goede Jeepneys afgestapt ben met een zoekende blik op mijn gezicht. Op deze manier hoopte ik dat het leek dat ik de rij 'niet gezien' had en ik duidelijk niet helemaal zeker was van waar ik was. Eenmaal daar schoot meteen de man van Jeepney 14D mij te hulp en mocht ik direct instappen, pas daarna begon hij mensen uit de rij in zijn Jeepney te plaatsen. Een tikkeltje gemeen, maar effectief was het zeker. Anders had ik vast nog minimaal een halfuur staan wachten en bovendien, de hele dag wordt er naar me gekeken, gelachen en worden er zonder schaamte "stiekem" foto's gemaakt, dus vind ik dat ik dit ook wel mag maken. Hoewel de rij vandaag een stuk korter is, was het alsnog het voordringen waard. De winkels sluiten binnen tien minuten en dan wordt het hier vast ongelooflijk druk. Dus geen leuke disco Jeepney, maar wel lekker snel thuis. 

Donderdag 18/09/2014
Dag 14, Extreem weer
Vannacht is het weer hevig te keer gegaan wat zelfs door mijn oordoppen heen goed hoorbaar was. Nadat ik net opgestaan was keek ik per toeval op mijn Filipijnse mobiel waar Mumgee mij al een sms had gestuurd dat er geen les was vandaag vanwege de regen. Oeps, nu voel ik mij helemaal schuldig dat ik gisteren niet geweest ben, twee dagen achter elkaar is wel erg overdreven. Maar niets aan te doen, nog even een uurtje slaap pakken dus. Tegen de tijd dat Danny op moest staan had ook hij een berichtje dat z'n project gecanceld is. Jammer van het project en slechte weer, maar eindelijk eens tijd om bij te komen en aan mijn blog te werken. Tot nu toe zijn Danny en ik alleen nog maar vieze koffie tegen gekomen, maar Renske vertelde van de week dat Bo's Coffee erg lekker is en laat deze nu nèt om de hoek zitten! Dit kleine stukje wandelen overleven we wel door de regen en omdat het op loopafstand is hoeven we niet bang te zijn straks niet meer thuis te komen. Vervolgens hebben we de halve dag heerlijk lui bij Bo's Coffee gespendeerd waar ze inderdaad goede koffie hebben. Vanavond of morgen kan ik dan dus eindelijk mijn eerste weekverslag online plaatsen, dat werd tijd... Om ons geluier door te zetten besloten we een massage te nemen bij een Spa verderop, om daarna op de kamer af te sluiten met Noodles, groene thee, gezichtsmaskertjes en een film. Helaas waren we dik twee uur te laat voor een massage want die sloot schijnbaar al om drie uur, dus moesten we die laten schieten voor vandaag. Volgende keer beter dan maar. De rest van ons plan hebben we wel uit kunnen voeren, al hebben we wel maar een halve film gezien. Volgens Simon zat er een pauzeknop op de tv, heel chill, zo konden we op ons gemak ons maskertje doen, althans dachten we.. Helaas bleek toen we een uur later de film hervatte hij gewoon terug te springen naar waar de film werkelijk was. Ach ja, een lekkere luier dag was het in ieder geval wel. 

Vrijdag 19/09/2014
Dag 15, Prime Center
Het weer is al wat opgeknapt en nu raast tyfoon nummer twee richting het noorden van het land, dus gaan vandaag alle projecten gelukkig weer door. Bovendien, als de tyfoon koers zet richting het noorden hebben we hopelijk goed weer dit weekend! Ondanks dat ik vanochtend niet zo'n zit had in het project, bang dat het weer een nutteloze dag zou worden bij het allerhoogste niveau viel dat uiteindelijk mee. Ik was vergeten dat vrijdag natuurlijk sensory stimulation day is en de kids een groot deel van de les op het dakterras te vinden zijn om te zingen, dansen en spelletjes te spelen. Hierna was het tijd voor het per individu nalopen van het huiswerk, waarbij ze aan mij hun schrijfwerk moesten voorlezen en werd de les afgesloten met de wekelijkse toets. Tijdens de pauze had ik onverwacht bezoek van Renske, Lauren en Esther dus hebben we samen geluncht in Pacific Mall. Na de lunch heeft Renske een afspraak met Maphet om te kijken hoe alles gaat en gaan Lauren en Esther met mij mee naar boven. Nadat ze de kinderen en mij hebben mogen aanschouwen met onder andere de belachelijke pinguïn dans en chi chi wa (als je deze dans niet kent moet je hem eens opzoeken en beeld je dan in dat een stel kinderen met een beperking deze probeert te dansen, enorm cute en hilarisch!) was het voor hen tijd om weekend te vieren. Terug in de klas was het weer hetzelfde riedeltje als vanmorgen. Nadat de regular kids vertrokken waren - zij zijn altijd eerder klaar omdat zij het ballenspel in het trappenhuis niet mee doen - hadden de special kids nog een halfuur speeltijd over. Dit hebben we opgevuld door met de ballenbakballen te spelen en uiteindelijk allemaal tegelijk een bal met mij over te gooien. Het was een chaos en ik ben nog nooit door zoveel ballen tegelijk belaagd, maar de kinderen genoten stuk voor stuk en dat was de glimlachjes zeker waard. Tegen de tijd dat de les voorbij was kwam het meisje met down naar me toe en gaf ze me het teken van respect en zegening. Na twee weken hier op Prime ben ik autistische kinderen en kids met down beter gaan begrijpen en ze zijn vaak zo ontzettend liefdevol en dankbaar, vooral met die met het syndroom van down. Het is ontzettend leuk om met ze te werken, hoewel wel vaak lastig omdat er gewoon geen contact te krijgen is met veel kids en ze zich slecht gedragen (denk aan het bijten, spugen, knijpen verhaal van vorige week). 
Vandaag heb ik de snack van vier uur geweigerd om sneller thuis te zijn. Eenmaal thuis ben ik direct gaan douchen en dan na het eten snel mijn tas inpakken zodat hopelijk morgenochtend niks mis gaat met de wekker of zoiets dergelijks. Als avondeten hebben we vandaag na twee eerdere mislukte pogingen eindelijk bij Koa gegeten. Volgens Renske een erg lekker en betaalbaar restaurant. maar na vandaag niet voor herhaling vatbaar. Wat een chaos was het hier. Vaak is het niveau van het personeel bij restaurants al alsof je bij een sociale werkplaats beland bent, maar vanavond was het toppunt. Eerst begon het dat de ober de bestelling voor zeven man probeerde te onthouden. Nadat ik hem erop wees dat hij het misschien op moest schrijven reageerde hij heel verrast alsof hij daar nooit aan gedacht zou hebben. Wat deed hij vervolgens? In plaats van aan tafel dingen op te schijven probeerde hij het van twee à drie mensen te onthouden en liep vervolgens naar de bar om het daar te noteren. Dit ging natuurlijk meerdere keren mis en uiteindelijk hebben we langer dan een halfuur over alleen al plaatsen van de bestelling, vooral omdat zoals altijd weer de helft niet op voorraad was (dit zijn we al gewend, meestal bedenk je al een alternatief van te voren) en er dan vervolgens weer wat gewijzigd moest worden. Zoals je misschien al wel verwacht is inderdaad meerdere keren iets fout gebracht en zijn dingen die we wèl besteld hadden nooit op tafel gezet. Bijvoorbeeld zoiets simpels als een fruit shake op tafel zetten voor Lauren duurde al langer dan een uur. En omdat de arme ober waarschijnlijk gek van ons werd, was hij op een gegeven moment verdwenen en zagen we de laatste gerechten van ons koud worden op de bar, omdat niemand anders op het idee kwam om ze uit te serveren. Uiteindelijk hebben we over iets wat een snelle hap moest worden meer dan drie uur gedaan, maar gelukkig was het eten wel best lekker. Nu snel inpakken, mijn blog ein-de-lijk online plaatsen en dan snel slapen voordat de wekker om 4:30 alweer gaat...